2e links en dan een bocht naar rechts..

Herken je dat? Je zegt iets tegen iemand met een goede intentie, maar…schrik…het wordt niet zo opgevat. Soms levert dit ingewikkelde situaties op en als je pech hebt zelfs een conflict. Je probeert het op te lossen, maar op één of andere manier begrijpt de ander je niet en wordt het alleen maar erger. Bijvoorbeeld als ik (beelddenker/visueel) mijn man (auditief digitaal), probeer uit te leggen waar een straat is. Gaat ‘m niet worden, omdat ik hem na het uitleggen van de 2e bocht al kwijt ben (figuurlijk dan;-)

Verschillende types en taalpatronen.

Afgelopen dagen was ik bezig met het voorbereiden van een avondje NLP in het klein en dit gaat uiteraard ook over o.a. taalpatronen, lichaamstaal, overtuigingen, vastgeroeste patronen. Of het toeval is dat weet ik niet, maar gisteren tijdens mijn werkochtend bij het Adamas Inloophuis, kwam het onderwerp communicatie een paar keer ter sprake. Eerst omdat er een avond was geweest van stichting Sterk over verschillende types en de taalpatronen die daarbij horen en later nog een keer in een gesprek met een gast.

Welke taal spreek jij?

Communiceren zowel verbaal als non-verbaal is iets wat we de hele dag door doen en is een interessant onderwerp waar ik graag over nadenk, lees, schrijf of te vertel. Hoe communiceer jij? Welke overtuigingen, waarden, normen en aangeleerde manieren zorgen voor de manier waarop jij praat, of je lichaamstaal gebruikt. Welk type mens ben jij, welke taal spreek jij en hoe zit dat met degene tegenover je zit? Best eens de moeite waard om dat uit te pluizen, want het levert een hoop op en maak dingen helder en begrijpelijk.                                                                                                                                                    

Hoe verwarrend taal kan zijn

Een klein voorbeeld over hoe verwarrend taal kan zijn, merkte ik gisteren bij het Adamas inloophuis toen ik even na zat te praten met een collega. We hadden het over de kracht van echt luisteren en hoe belangrijk dat is voor de mensen die hier binnenlopen. Ze hebben allemaal hun eigen indringende verhaal over het leven met kanker. Dit kan zijn over zichzelf, als naaste of als nabestaande. Iemand dan het gevoel kunnen geven dat er echt geluisterd wordt, maakt dit werk extra mooi…toch…?

Voelen = weten?

Uiteraard mijn waarheid en overtuiging die maakt dat ik ervan uit ga dat mensen aan wie ik laat voelen en zien dat ik luister, ook echt weten dat ik dat oprecht doe. Toch werden mijn gedachte en overtuiging aan het wankelen gebracht toen de gast zei: Iemand het gevoel geven, betekent niet dat het echt zo is, pas als iemand echt “weet” dat je echt luistert dan is dat zo. Tssja, niets tussen te krijgen al is dan mijn vraag, wanneer weet iemand dat dan wel echt?

Ingewikkeld maar ook interessant

Zijn woorden die overeenkomen met je lichaamstaal terwijl je luistert voldoende, of het feit dat je de juiste vragen stelt? Moet je benoemen dat je het echt meent, het opschrijven, of is het toch stiekem zo dat de verbinding die er meestal ontstaat, maakt dat iemand het weet doordat hij het voelt!                                                  Omdat iedereen zijn eigen communicatiemodel en zijn eigen werkelijkheid heeft, kan naar mijn mening alleen degene naar wie je luistert aangeven of dat overkomt zoals je het bedoelt.

Wat er niet wordt gezegd.

Een pijnlijk maar mooi voorbeeld waarin een aanname en een goede intentie zorgt voor een lastig moment, is deze! Omdat ik gevoelig ben voor wat mensen “niet” zeggen of als iets wat gezegd wordt niet overeenkomt met wat ik zie of voel, word ik getriggerd en probeer ik daar aandacht aan te geven. Uiteraard niet altijd, maar in dit voorbeeld gaat het om iemand die een speciaal plekje in mijn leven heeft veroverd en dan kan ik het niet laten om te reageren als hij mijn vraag “hoe gaat het met je? Antwoord met  “het gaat goed” , en toch gingen mijn alarmbellen af. Het voelde niet goed!                           

100% positieve intentie

Met de alarmbellen in mijn achterhoofd, neem ik hem aan het eind van de ochtend even apart met de vraag “hoe gaat het nu écht met je?                                            100% positieve intentie en zonder ook maar even te twijfelen of dit nu de juiste vraag was, het juiste moment of manier, omdat mijn intentie was dat ik hem wilde laten dat ik hem zag, hoorde, me zorgen maakte. Verkeerd gedacht want het bleek overduidelijk dat het niet de juiste vraag op het juiste moment was.

Ik zak even door de grond!

Welke overtuiging, gevoel om omstandigheid hiervoor zorgde weet ik niet, maar het enige wat mijn vraag met hem deed, was dat hij zich niet serieus genomen voelde! Hij zei toch dat het goed ging en waarom twijfelde ik daaraan. Oefffff, even een door de grond zak momentje want die had ik oprecht niet zien aankomen! Dit zijn pijnlijke maar wel zeer waardevolle leermomenten die voor altijd een ankertje hebben. Opgelucht omdat we er later op terug zijn gekomen en ik mijn oprechtheid met hem heb kunnen delen, waardoor het nu geen issue meer is. Het heeft me hoe dan ook weer een stukje wijzer gemaakt over de uitdaging van taal!

lente-achtige groeten

Moon!